Eski ABD Genel Cerrahı Vivek Murthy, hizmet ettiği yıllarda gördüğü en yaygın patolojinin “kalp hastalığı veya diyabet olmadığını ; ” yalnızlık “olduğunu yazmıştı.
Bazıları kronik yalnızlığın “günde 15 sigara içmeye” benzediğini söylüyor. ” Obeziteden daha fazla insanı öldürüyor .”
Kelimenin kökenine dönmek ve anlamının zaman içinde nasıl değiştiğini anlamak bize modern yalnızlık ve ona nasıl hitap edebileceğimiz hakkında yeni bir düşünme yöntemi sunar.
‘Yalnızlığa’ girmenin tehlikeleri
Yalnızlık zamansız, evrensel bir deneyim gibi görünse de, diğer insanlardan çok uzak olmanın yarattığı tehlikenin sinyalini verdiği 16. yüzyılın sonlarında ortaya çıkmış gibi görünüyor.
Erken modern dönem Britanya’sında toplumdan çok uzaklaşmak, onun sağladığı korumalardan vazgeçmek anlamına geliyordu. Uzak ormanlar ve dağlar korku uyandırıyordu ve yalnız bir alan, etrafta yardım edecek kimsenin olmadığı, size zarar verebilecek biriyle tanışabileceğiniz bir yerdi.
Vaaz yazarları, cemaatlerini günahtan korkutmak için insanlardan kendilerini “yalnızlıklarda”, yani cehennem, mezar veya çöl gibi yerlerde hayal etmelerini istedi.
Ancak 17. yüzyıla kadar “yalnızlık” ve “yalnız” sözcükleri yazılı olarak nadiren görülüyordu. 1674 yılında doğa bilimci John Ray, nadiren kullanılan kelimelerden oluşan bir sözlük derledi . Listesine “yalnızlık”ı da dahil ederek, “komşulardan uzak” yerleri ve insanları tanımlamak için kullanılan bir terim olarak tanımladı.
John Milton’ın 1667 tarihli destansı şiiri ” Kayıp Cennet “, İngiliz edebiyatının ilk yalnız karakterlerinden biri olan Şeytan’ı konu alır. Şeytan, Havva’yı ayartmak için Aden bahçesine yaptığı yolculukta cehennemden “yalnız adımlar” atarak çıkıyor. Ancak Milton Şeytan’ın duyguları hakkında yazmıyor; bunun yerine, daha önce hiçbir meleğin girmeye cesaret edemediği, cehennem ile cennet arasındaki bir boşluk olan nihai vahşi doğaya geçtiğini vurguluyor.
Modern yalnızlığın ikilemi
Artık vahşi doğanın tadını bir macera ve zevk yeri olarak çıkarsak bile, yalnızlık korkusu devam ediyor. Sorun artık şehirlerimize de sıçradı.
Birçoğu insanları fiziksel olarak komşularına yaklaştırarak bu sorunu çözmeye çalışıyor. Araştırmalar, yalnız yaşayan insan sayısında ani bir artışa ve aile ile toplum yapılarının çöküşüne işaret ediyor.
Ancak yalnızlığı iyileştirme dürtüsü, onun modern anlamını aşırı basitleştiriyor.
Yalnızlığın genellikle şehir dışındaki mekâna hapsedildiği 17. yüzyılda sorunu çözmek kolaydı. Yalnızca topluma dönüş gerekiyordu. Ancak o zamandan beri yalnızlık içe doğru ilerledi ve tedavisi çok daha zor hale geldi. Zihinlerin içine yerleştiği için, hatta hareketli şehirlerde yaşayan insanların bile zihinlerine yerleştiğinden, her zaman arkadaşlarla çözülemez.
Modern yalnızlık yalnızca diğer insanlardan fiziksel olarak uzaklaştırılmakla ilgili değildir. Bunun yerine, başkalarından ayrı hissetmenin duygusal halidir – öyle olması gerekmese de.
Çevresi insanlarla dolu, hatta arkadaşlarının ya da sevgilisinin eşlik ettiği biri, yalnızlık hissinden şikayetçi olabilir. Vahşi doğa artık içimizde.
Aklın vahşi doğasını doldurmak
Yalnızlığın bariz bir tedavisinin olmayışı, bugün yalnızlığın bu kadar tehlikeli sayılmasının bir nedenidir: Soyutlama korkutucudur.
Bununla birlikte, sezginin tersine, modern yalnızlıkla başa çıkmanın sırrı, onu ortadan kaldırmaya çalışmak değil, onun soyutlamaları içinde yaşamanın, çelişkileri hakkında konuşmanın ve aynı şekilde hisseden başkalarını aramanın yollarını bulmakta yatıyor olabilir.
İnsanları (özellikle yaşlıları, engellileri ve diğer savunmasız insanları) fiziksel olarak izole etmelerine ve dolayısıyla kendilerini iyi hissetmemelerine neden olan yapılara dikkat etmek kesinlikle önemli olsa da, yalnızlığı ortadan kaldırmanın yollarını bulmak da çok önemlidir.
Yalnızlığın salt bir patolojiden ziyade son derece insani ve bazen iyileştirilemez bir deneyim olduğunu kabul etmek, insanların, özellikle de yalnız insanların, ortak noktalar bulmasına olanak sağlayabilir.
“Yalnızlık salgınına” sadece bir “tecrit salgını”ndan daha fazlası olarak bakmak için, farklı insanların zihinlerindeki alanların ilk etapta neden vahşi doğa gibi hissedilebileceğini düşünmek önemlidir.
Herkes yalnızlığı farklı şekilde deneyimliyor ve çoğu kişi bunu tarif etmekte zorlanıyor. Romancı Joseph Conrad’ın yazdığı gibi , “Gerçek yalnızlığın ne olduğunu kim bilebilir; geleneksel sözcük değil, çıplak terör? Yalnız olanlara göre ise bir maske takar.” Başkalarının yalnızlığı deneyimleme biçimlerinin çeşitliliğini öğrenmek, Conrad’ın tarif ettiği türden yönelim bozukluğunu hafifletmeye yardımcı olabilir.
Edebiyat okumak aynı zamanda zihnin daha az vahşi bir yer gibi hissetmesine de neden olabilir.
Okuduğumuz kitapların yalnızlık hakkında olması şart değil, ancak bunların ” Frankenstein “dan ” Görünmez Adam “a kadar pek çok örneği var. Okumak, okuyucuların aynı zamanda yalnız olabilecek karakterlerle bağlantı kurmasına olanak tanır; ama daha da önemlisi, zihnin sanki kalabalıkmış gibi hissetmesini sağlayacak bir yol sunar.
Edebiyat aynı zamanda birlikte nasıl yalnız kalınacağına dair örnekler de sunar. İngiliz Romantik şairleri sıklıkla birbirlerinin yalnızlığını kopyaladılar ve bunu üretken ve tatmin edici buldular.
İster yüz yüze etkileşimlerde ister mesaj yoluyla olsun, yalnızlığı paylaştığımızda topluluk için fırsatlar vardır. Yalnızlık zayıflatıcı olsa da, izolasyonla eşanlamlı olarak ortaya çıktığı kökenden bu yana çok yol kat etti.
Şair Ocean Vuong’un yazdığı gibi , “yalnızlık hâlâ dünyayla geçirilen zamandır.”
Amelia Worsley
